44.

 #lonely no more

Cieszyłam się, że w samochodzie w końcu zapanowała cisza. Okropnie męczyła mnie już ta gadka z Harrym i tylko czekałam na moment aż się przymknie. Ten człowiek w ogóle nie znał umiaru. A ja musiałam mu odpowiadać i udawać, że wszystko jest w porządku. Ostatnio udawanie nieźle mi szło, więc chyba i Hazz się nabrał. Ale naprawdę nie miałam już sił na więcej.

Korzystając z ciszy, skupiłam się na drodze. Chciałam też wyłączyć myślenie, ale jakoś nie umiałam odsunąć od siebie myśli, że właśnie nieuchronnie zbliżam się do szpitala. Co tylko mnie przygnębiało, bo przecież robiłam tylko za kierowcę. Hazz znowu zadowolony wejdzie do Lou, a ja co najmniej będę mogła podpytać pielęgniarkę o jej stan.

Westchnęłam ciężko, mocniej zaciskając palce na kierownicy. Nie podobała mi się ta podróż. Okej, może na moment odetchnęłam kiedy Hazz przypadkiem swoją paplaniną przywołał wspomnienia o moim pierwszym spotkaniu z Niallem, gdzie wszystko było takie łatwe i przyjemne. Ale nawet to nie pozwoliło mi na długo zapomnieć o przykrych sprawach.

"No kurde, czy on nie mógł poprosić Nialla o podwiezienie?!"

Gwałtownie skręciłam w wjazd na parking szpitala. Na szczęście był pusty, więc szybko znalazłam miejsce do zaparkowania. "Jakby to miało znaczenie, przecież i tak zaraz odjedziesz..." Ale z automatu wyłączyłam też silnik, wyciągając też kluczyki ze stacyjki. I od razu wbiłam spojrzenie w zapatrzonego w komórkę Harry'ego, żeby nie musieć patrzeć na ten głupi budynek, w którym przecież leżała moja nieprzytomna przyjaciółka. Chłopak chyba poczuł mój wzrok na sobie, bo oderwał spojrzenie od telefonu i rozejrzał się wokół siebie.

- No nareszcie, strasznie długo to trwało... - westchnął, uśmiechając się zgryźliwie.
- Nie moja wina, że były korki. - odpowiedziałam na obronę.
- Nie mówię, że twoja. - wzruszył ramionami. - Całkiem przyjemnie mi się z tobą jechało.
- Wzajemnie. - palnęłam, siląc się na uśmiech. I utkwiłam w tym uśmiechu dobre kilka sekund, bo Hazz znowu wbił spojrzenie w telefon, jakby zapominając gdzie jest i co ma robić. "I co on znowu odwala?" - Hm, wiesz, że żeby odwiedzić Lou, musisz najpierw wyjść z samochodu? - zasugerowałam, mając nadzieję, że to go ruszy. Naprawdę nie miałam ochoty przebywać tutaj dłużej niż to konieczne.
- Wiem. - Hazz niestety tylko kiwnął głową. NIC więcej.
- No to wyjdź. - rzuciłam wprost. To nie ja byłam od użerania się z jego dziwactwem.
- Ale ja tam nie idę. - oznajmił powoli i spokojnie. Zamrugałam parę razy, trawiąc jego informację. I za nic w świecie nie mogłam jej zrozumieć.
- Przepraszam? - mruknęłam w końcu, nachylając się trochę w jego stronę.
- Ja nie jestem taki głupi za jakiego mnie uważasz. - Harry niespodziewanie wbił we mnie poważne spojrzenie. - Potrafię zauważyć, kiedy z kimś jest coś nie tak.
- Nie bardzo rozumiem. - zmarszczyłam brwi, próbując wstrzelić się w jego tok myślenia.
- No przecież widzę, że brakuje ci odwiedzin u Lou. - wyjaśnił, chyba smutniejąc w oczach. - Jesteście przyjaciółkami, więc w pełni to rozumiem. I jest mi strasznie głupio, że przyblokowałem innym dostęp do niej.

Westchnął, przejeżdżając dłonią po twarzy. Chyba naprawdę zaczęło go to gnębić. Ale przecież nikt nie miał mu tego za złe, nawet przeciwnie. Wszyscy się cieszyli, że w końcu zaczął do niej chodzić. Łącznie ze mną.

- Przecież... - zaczęłam, chcąc mu to wytłumaczyć. Uciszył mnie jednym ruchem ręki. I niespodziewanie się wyszczerzył.
- Zamiast gadać, może byś się już do niej ruszyła? - rzucił wesoło. - To ja będę ślęczeć w samochodzie długie godziny i umierać z nudów.

Chciałam odmówić. Ale zupełnie nie wiedziałam jak miałabym to zrobić. Nie chciałam znowu odsuwać go od Lou. Ale chęć zobaczenia jej wygrała. Definitywnie.

- To nie potrwa długo. - westchnęłam, chwytając za klamkę i otwierając powoli drzwi. Hazz wyszczerzył się jeszcze bardziej.
- Tak, jasne. - mruknął ironicznie, rozsiadając się wygodniej na fotelu. Pierwszy raz od dłuższego czasu uśmiechnęłam się zupełnie naturalnie. I poczułam się dziwnie lekko. Więc nie chcąc już dłużej czekać, wysiadłam z samochodu. A zamykając drzwi, nachyliłam się do jego wnętrza, patrząc na Harry'ego uważnie.

- Dziękuję. - rzuciłam. Hazz spojrzał na mnie z tą swoją radością w oczach.
- Dziękuję się nie liczy bez rzucania mi się na szyję. - stwierdził, idiotycznym tonem. Zmarszczyłam brwi. "Głupek wszystko potrafi popsuć..."
- Może się odsuń od okna póki co? - stwierdziłam, kiwają głową na niego. - Chyba słońce cię za bardzo przygrzewa.

*

Wchodząc do sali Lou, ścisnęło mnie za gardło. Z drugiej strony byłam jednak podekscytowana, że w końcu będę mogła ją zobaczyć i upewnić się, że żyje. Te dwa uczucia nieźle rywalizowały ze sobą wewnątrz mnie i chyba zaczęło mi się robić od tego niedobrze. Ale dzielnie ruszyłam przed siebie, starając się nie narobić hałasu. Jak zawsze. Lou przecież cały czas spała i chociaż z całego serca chciałam, żeby się obudziła, wolałabym, żebym to nie ja była tego przyczyną.

"Może lepiej już nie myśl..."
Z westchnieniem usiadłam na tym krzesełku obok jej łóżka. Wystarczyło, żebym poczuła się tak, jakby te dni, kiedy tu nie byłam, w ogóle nie istniały. No może nie licząc tych bukietów ustawionych na półce obok łóżka. "W normalnych okolicznościach Hazz by za nie nieźle dostał."

"W normalnych..."

Zmarszczyłam czoło, spoglądając na twarz Lou. Zawsze była blada, ale w tym smutnym pomieszczeniu wyglądała jak wampir. Do tego zdążyłam się jednak przyzwyczaić. Poza tym w końcu czułam ulgę. Że mogłam zobaczyć przyjaciółkę na własne oczy i przekonać się, że jak na ten stan, nic się nie pogorszyło. To wygrywało ze wszystkim innym. I w końcu mnie uspokoiło.

*

Byłem z siebie dumny. Mało to skromne, ale naprawdę nie mogłem tego powstrzymać. Ucieszyło mnie, że mogłem w jakiś sposób poprawić humor dziewczynie Nialla. Bo chyba to mi się udało, sądząc po tym szerokim uśmiechu gdy stąd wychodziła. "Tylko co ja mam robić przez ten czas...?" Rozejrzałem się po słonecznym parkingu. Zero fanek, zero paparazzi. "Spokój..." Z nudów znowu sięgnąłem po telefon Lou. Weszło mi to już w przyzwyczajenie, że kiedy wychodzę zabieram obie komórki. Nawet jeśli nie mam chwili, by skorzystać z tej jej, czuję się jakoś bezpieczniej mając jej prywatną własność przy sobie. Która zawiera w swojej pamięci setki smsów, bawiących mnie za każdym razem. Ciekawszej lektury w życiu nie miałem, dlatego nie namyślając się długo, znowu wszedłem w skrzynkę odbiorczą. Na chybił trafił wybrałem jakąś naszą rozmowę. I aż parsknąłem śmiechem.

Od Dureń: "Puk puk"
Do Dureń: "Spieprzaj Styles."
Od Dureń: "I w tym momencie przestałem cię kochać"

Nasze przekomarzania wyjątkowo mnie bawiły. Nawet jeśli czasem były głupie i poniżej krytyki. Ale wystarczył sam fakt, że kiedyś gadaliśmy. W taki sposób, który pewnie tylko my potrafiliśmy zrozumieć. To już wzbudzało we mnie poczucie niewytłumaczalnego szczęścia. "Żebyśmy tylko mogli jeszcze to powtórzyć..." Westchnąłem ciężko, czując jak cała radość powoli wypływa gdzieś ze mnie. Ale zanim całkowicie mnie opuściła, mój telefon poinformował mnie o nowej wiadomości. Więc porzuciłem myślenie o przykrych sprawach, zajmując się tym, że ktoś chciał się ze mną skontaktować. "Gemson."

 

"Wszystko gra?"

"No proszę, udawanie troskliwej siostry idzie jej coraz lepiej." Uśmiechnąłem się pod nosem, szybko klikając odpowiedź.

 

"Weź, bo jeszcze pomyślę, że się o mnie martwisz"

Odpowiedź pojawiła się, zanim zdążyłem mrugnąć okiem.

 

"Odpisujesz, żyjesz. Możesz się już nie odzywać."

"Kochana siostrzyczka kurczę jego raz..."

 

"A jak teraz stanie mi się coś złego?"
"A masz mnie w testamencie jako spadkobierczynię całego majątku?"
"Zołza"

Szybko zablokowałem ekran, chowając telefon do kieszeni. Odpowiedź wprawdzie przyszła, ale jakoś nie interesował mnie epitet, którym Gemma postanowiła mnie wyzwać. Poza tym, przy zakątku ze śmietnikiem zauważyłem jakiś ruch, który przykuł moją uwagę. Wystarczyło jedno spojrzenie, żebym zorientował się, że stoi tak ktoś znajomy. Kogo w życiu bym się nie spodziewał. Szybko wyskoczyłem z samochodu i ruszyłem w jego kierunku. "No ciekawe co przygnało tu Malika..."

*

Drżącą ręką odpaliłem papierosa i zaciągnąłem się kolejny raz, pozwalając żeby dym wypełnił moje płuca. To uczucie zwykle mnie uspokajało, ale nie dzisiaj. Dzisiaj był jeden z tych pierdolonych dni, w których człowiek w żadnym miejscu nie czuje się stabilnie. Próbowałem wszystkiego, ale nic nie mogło zadusić tego duszącego uczucia, że coś jest nie tak. A kiedy spróbowałem wziąć się za rysowanie, wszystko się jeszcze nasiliło. Dlatego wsiadłem w samochód i zacząłem jeździć po mieście. Nie miałem pojęcia co przywiało mnie akurat pod szpital, ale to tutaj postanowiłem się zaszyć na chwilę. Za tym śmietnikiem, gdzie panikowałem po ich wypadku. Gapiąc się na obdartą ścianę i dopalając trzeciego w ciągu pół godziny papierosa. I próbując nie myśleć o tym, że Perrie postanowiła odwołać nasz ślub. "Kurwa mać..." Przypominając sobie wczorajszą rozmowę, zacisnąłem wolną dłoń w pięść i wypuściłem powietrze ze świstem. Szybko zaciągnąłem się znowu. Znowu nie pomogło. Nawet gorzej, to popieprzone uczucie, którego nie potrafiłem nazwać, rozlewało mi się po wnętrzu. A przecież do wczoraj nawet nie myślałem o ślubie. Przez głowę mi nie przeszło, że moglibyśmy teraz z Pezz się ten... Nie, kiedy jedna z bliskich osób leżała nieprzytomna w szpitalu. Logiczne, że imprezy zeszły na drugi plan. A mimo to decyzja Perrie mnie zaskoczyła i zirytowała. "Dlaczego?" Miałem w zasadzie jedną teorię. Być może gdzieś tam w głębi chciałem, żeby Lou obudziła się gdzieś na dniach i była w stanie przyjść normalnie na nasz ślub. A kiedy Pezz go odwołała, to jakby zabiła we mnie nadzieję. Zdeptała, porwała, wszystko co najgorsze. I kompletnie nie wiedziałem jak miałem sobie z tym teraz poradzić.

Zaciągając się znowu, powoli przejechałem dłonią po zaroście. W dziwnym zamyśleniu zagapiłem się przed siebie, zauważając nagle, że ktoś do mnie podchodzi. Z daleka sylwetka wydała mi się znajoma. "Styles..."

- Błagam, nie mów mi, że i ty masz doła przez moje siedzenie u Lou. - rzucił, stając przede mną. Zmarszczyłem brwi i powoli wydmuchałem dym.
- Co? - zamrugałem powoli, przyglądając się Harry'emu uważnie.
- Próbuję zgadnąć czemu kręcisz się po szpitalnym parkingu.
- Palę. - zaciągnąłem się dla demonstracji. Nie zdziwiłem się, że Styles tego nie kupił. Zakładając ręce przed sobą, podniósł jedną brew w zdziwieniu.
- Jest tysiące innych miejsc, gdzie można palić w tym mieście. - stwierdził poważnie.
- Ale tu jest mi wygodnie. - wzruszyłem ramionami, mając powoli dosyć tej durnej wymiany zdań. - Zakazu nigdzie nie ma.
- Właściwie to jest. Tam wisi. - machnął ręką gdzieś za siebie. Ale nawet nie patrzyłem, znowu wzruszyłem ramionami, zaciągając się głęboko kolejny raz. Harry'emu chyba się to nie spodobało, bo tylko westchnął ciężko. - Stary, już wiem, że ostatnio między nami coś podobno się waliło, ale ja tego kompletnie nie pamiętam. To dobra okazja, żeby wrócić do starych relacji. Jak chcesz pogadać... - urwał, posyłając mi odpowiednie spojrzenie. To mi wystarczyło. Samo poczucie wsparcia było pocieszające. Więcej mi chyba nie było trzeba, poza tym sam nie wiedziałem jak mógłbym wytłumaczyć Harry'emu co za nędzne uczucie tak kręci mnie w brzuchu. No i nie było co ukrywać, nie przywiało mnie tutaj, żebym pierdolił o głupotach ze Stylesem... "Bez przesady..."
- No właśnie na razie nie chcę. - stwierdziłem powoli. Harry kiwnął głową, z miną pełną zrozumienia. Byłem mu za to wdzięczny jak nigdy dotąd. I miałem ochotę zrobić coś, co by tą wdzięczność powiększyło... - Ale możesz mi oddać przysługę. - rzuciłem, spoglądając na przyjaciela niepewnie. Widziałem, że się zdziwił. Próbował to ukryć, ale zawsze przecież był nędznym aktorem.
- Oczywiście. - uśmiechnął się sztucznie, z wyraźnym zaciekawieniem. - Co tylko chcesz.
- Mogę chwilę posiedzieć u Lou? - spytałem cicho i dosyć niewyraźnie. Bałem się jak Styles zareaguje.
- Pewnie. - kiwnął stanowczo głową. Po minie widziałem, że jednak nie jest przekonany. Ale serio nie miałem sił tłumaczyć mu, że kiedyś przypadkiem przyjaźniłem się z jego dziewczyną...

Chciałam jeszcze raz z całego serca podziękować tym trzem osobom, które skomentowały poprzedni rozdział. Jesteście kochane :)
I jeszcze raz proszę o nie zostawianie spamu pod rozdziałami. Odpowiednia zakładka przecież jest.

 PS: Przepraszam za piosenkę, ale tylko tego mogłam słuchać pisząc powyższy rozdział.