25.

Pierwszy raz chyba nie mam nic do powiedzenia. Po prostu przeczytajcie. I przepraszam za błędy, ale nie miałam serca ich sprawdzać.

***

#the funeral of hearts

- No i.? - Eve spojrzała na mnie z zaciekawieniem, kiedy z niewysłowionym wkurwem odkładałem telefon na półkę. Stanęła w drzwiach od salonu i z niepewnością oparła się o ich futrynę. Westchnąłem, nie mając siły nawet na nią spojrzeć. No bo co miałem jej powiedzieć...? "Coś, żeby się tylko za bardzo nie martwiła, geniuszu..." No tylko ciekawe jak to zrobić.

- U żadnego go nie ma, jego telefon milczy. - wytłumaczyłem w końcu szczerze, nerwowo przeczesując włosy palcami. Trochę z bezsilności, bo od tego wszystkiego przestawałem już wiedzieć co mam robić. "Pieprzony Styles i te jego pieprzone wybryki..." - Nie wiem czy dzwonić do Anne, nie chcę jej denerwować. - westchnąłem, krzyżując ręce przed sobą. Normalnie gdybym tego nie zrobił, zaraz bym coś rozwalił, tak mnie świerzbiły...

- Na razie może lepiej nie. - Eve potwierdziła moje przemyślenia kiwnięciem głowy. "Jeszcze nie jest tragicznie, jeszcze jest czas..."

- Przesadziłem, prawda.? - spojrzałem na dziewczynę uważnie, plecami opierając się o szafkę za mną. Jej zmartwiona mina powiedziała mi wszystko. "Horan, jesteś największym debilem na ziemi."

- Nie zaczynaj Niall, to nie ty. - usłyszałem tymczasem. "Więc martwiła się o mój powrót poczucia winy..." - Sama bym mu walnęła za takie gadanie. - prychnęła, a na jej twarzy na moment wykwitła złość. "No tak, ale to przeze mnie Styles się teraz błąka gdzieś po świecie."

- No to gdzie on jest.? - rzuciłem na głos. Eve skrzywiła się tylko od mojego wybuchu. "Horan, cioto, uspokój się.!"

- Może chce sobie przemyśleć parę spraw. - marszcząc brwi, wzruszyła ramionami. - Nie wiem, już mnie głowa od tego boli. - westchnęła nagle, przykładając dłoń do czoła. - Już naprawdę, wolałabym go olać i móc spokojnie pójść spać. Ale jak jemu coś się stanie, a Lou się obudzi, to normalnie mnie zadźga. - spojrzała na mnie z wyrzutem, jakbym to ja w razie czego miał to zrobić. "Nigdy..." - Najprawdopodobniej własnymi paznokciami. - prychnęła, a mi od razu do głowy wpadł obraz dłoni Lou. "Ona serio swojego czasu hodowała szpony..." Uśmiechnąłem się pod nosem do własnych myśli i bez zastanowienia zgarnąłem Eve w ramiona. Objąłem ją mocno i czując w końcu dziwne opanowanie od jej bliskości, schowałem twarz w jej włosach. "O dokładnie tego było mi trzeba..." Pozwoliłem sobie na dłuższą chwilę ukojenia przy dziewczynie, korzystając, że mnie nie odpycha ani nic. A nawet wręcz przeciwnie, objęła mnie mocno, zaciskając piąstki na materiale mojej bluzy i pozwoliła mi na moment zapomnieć o całej sytuacji. "Boże, bez niej to bym chyba oszalał." Wzdychając, złożyłem krótki pocałunek na jej czole i odsunąłem się w końcu na bezpieczną odległość, nadal jednak trzymając dłoń na jej ramieniu. Eve popatrzyła na mnie z dołu tymi swoimi zielonymi oczami, chyba lekko rozczarowana.

- Idź się połóż. - mruknąłem, dziwnie przyciszonym głosem. Ale jak Boga kocham, ja tego nie kontrolowałem. Samo się tak jakoś... Poza tym tu chodziło o głowę Eve. Ona zdecydowanie nie powinna się tak męczyć. Wystarczy, że dzień w dzień martwi się o Louisę. - Ja się przejadę po mieście tak dla pewności. - westchnąłem, odsuwając się już od niej całkowicie i sięgając dłonią za siebie, na półkę, żeby zabrać stamtąd swój telefon. "W razie gdyby temu inteligentnemu człowiekowi chciało się w końcu włączyć komórkę..."

- Będziesz jeździć po całym Londynie.? - Eve zaprotestowała, kiedy mijałem ją i już wychodziłem na korytarz. Spojrzałem na nią zdziwiony. "A co mam do roboty...?" - Bardzo inteligentne, Niall, na pewno go znajdziesz. - prychnęła. Okej, wiedziałem, że to większego sensu nie ma, ale nic lepszego do głowy mi nie wpadło. "A siedzieć bezczynnie na pewno nie będę."

- No przecież nie będę tu siedział i dzwonił na wyłączony telefon... - rzuciłem urażony. Eve w odpowiedzi tylko przewróciła oczami i niespodziewanie wyszła z pokoju. "Aż taki foch...?!" - A ty znowu gdzie.? - prawie wybiegłem zaraz za nią i zobaczyłem jak Eve, stojąc po wieszakiem już zakłada swój płaszcz.

- No mieliśmy zacząć jeździć bez celu i go szukać, tak.? - stwierdziła poważnie, powoli zapinając guziki. - No co się tak gapisz, samego cię nie puszczę. - zmarszczyła czoło. - Jeszcze byś się zgubił i byłoby dwóch do szukania od razu.

- Dzięki za wiarę, kochanie. - prychnąłem z urazą, mimo wszystko podchodząc do wieszaka i stając obok dziewczyny. "Lepiej jednak z nią, niż samemu..."

*

- Najgorsze jest to, że on nie chce jej widzieć. - poskarżyłem się, z nerwów ściskając mocniej kubek z kawą, który kusząco parował tuż przede mną. Chrząkając, podniosłem wzrok znad niego i spojrzałem z nadzieją w twarz Danielle, jakby oczekując od niej odpowiedzi na to wszystko. "Jakby to było możliwe..." Nawet nie wiem kiedy ta jedna kawa przyniesiona jej do sali Louisy zamieniła się w drugą, tym razem w szpitalnym bufecie, jako akompaniament do moich długich wyżaleń. Sam nie potrafię wyjaśnić jak to się stało, że nagle zacząłem jej wszystko opowiadać, ale chyba potrzebowałem rozmowy. Z kimś, kto jakoś mnie wesprze. A z tego co pamiętam, Danielle była w tym dobra. "Nawet jeśli nie byliśmy już razem..." - Nie był tu nawet na pół sekundy. Unika jej jak ognia. - westchnąłem, marszcząc brwi i opuszczając znowu wzrok. "Liam, skup się..." - Nie rozumiem tego, przecież ona go nie ugryzie... - wzruszyłem ramionami z bezradności.

- Jego i wcześniej trudno było zrozumieć. Co dopiero teraz, jak jest mocno skołowany. - Danielle uśmiechnęła się lekko, dziwnym trafem i u mnie wywołując natychmiastowy uśmiech. "Zapomniałem już jakie to było zaraźliwe..." Zanim się jednak zorientowałem, dziewczyna spoważniała, groźnie opierając łokcie na stoliku i nachylając się jakby w jego kierunku. "Ohooo, teraz będzie mnie opieprzać..." - Moim zdaniem po prostu zawaliliście sprawę. - usłyszałem, zgodnie ze swoimi przekonaniami. "Ale, że słucham...?!"

- My...? Co.? - chrząknąłem zszokowany, nie bardzo wiedząc jak mam to odbierać. "My zawaliliśmy.? Jak.?!"

- Liam, nie obraź się. - Danielle zmarszczyła czoło i wbiła we mnie uważne spojrzenie. Natychmiast poczułem się podejrzanie winny. Nawet jeśli nie miałem czemu. Albo tak mi się wydawało... "Payne, idioto..." Przełknąłem odważnie ślinę i spojrzałem na dziewczynę odważnie, czekając na nieuniknione. "Może się przynajmniej dowiem co zrobić, żeby o naprawić..." - Ty zawsze lubiłeś kontrolę. Jak ci coś uciekało z rąk, to od razu cały świat się walił. - usłyszałem i niestety z bolącym sercem musiałem przyznać temu rację. "To przez to...?" - Z tego co mówisz to mam tylko wrażenie, że sami się o to prosiliście. - "Że co proszę...?" - On był na początku skołowany, a wy mu po prostu narzuciliście rolę wiernego narzeczonego. Z miejsca. Wydaje mi się, że to przez to się zablokował.

- Ty mówisz serio.? - pisnąłem podejrzanie wysokim głosem, mrugając raz za razem powiekami. - My przecież nie robiliśmy nic złego... Chcieliśmy mu tylko przypomnieć parę rzeczy. Żeby mógł się odnaleźć w teraźniejszości. - usprawiedliwiłem się. Ale już nawet w chwili mówienia czułem, że to trochę naciągana teoria. "Ona miała rację..."

- Bo tak wam odpowiadało. - Danielle przesadnie kiwnęła głową. - Podejrzewam, że gdybyście mu nic nie mówili o Lou, a nawet odmawiali opowiadania o niej, w pięć sekund by do niej przyleciał. Harry to wywrot przecież. Powinniście to wziąć pod uwagę. Gdybyś mu nie przynosił zdjęć, a tylko trochę podpowiedział co i jak, kroplówkę by za sobą przyciągnął, żeby ją zobaczyć. Wy w ogóle nic nie wiecie o zaciekawianiu facetów. - pokręciła głową, uśmiechając się nieznacznie, jakby chcąc załagodzić sytuację.

- Już tak jest za późno na gdybanie. - westchnąłem, mimowolnie przejeżdżając dłońmi po twarzy. - Mnie po prostu już cholera bierze jak o tym wszystkim myślę. - mruknąłem, opadając ciężko ramiona na stolik.

- Powinieneś odpocząć, Lee. - Danielle niepewnie ułożyła swoją dłoń na mojej, ściskając ją lekko. Natychmiast poczułem się dziwnie, ale na pewno nie zamierzałem cofać rąk. Na swój sposób to było nawet przyjemne. Uspokajające. "Ciekawe co by było, gdybym teraz się do niej przytulił..." - Bierzesz sobie za dużo na głowę. - dziewczyna natychmiast sprowadziła moje myślenie na odpowiednie tory i ku mojemu niezadowoleniu, szybko zabrała dłonie. Chyba nawet trochę zażenowana własnym posunięciem. "Niepotrzebnie..." - Jak już Harry się odciął, to się zacząłeś martwić o was obu. - chrząknęła, posyłając mi uważne spojrzenie.

- Nie mogę inaczej. Nie mogę. - jęknąłem, czując się tylko jeszcze bardziej przytłoczony tym wszystkim. - Próbowałem. Ale by mnie szlag trafił, gdybym sam się nie upewnił co się dzieje u Lou. - stwierdziłem. Oczekiwałem pocieszającej odpowiedzi, ale zanim Danielle dobrze otworzyła usta, jej telefon rozbrzmiał jednym, krótkim pisknięciem. Zanim mrugnąłem, dziewczyna już wyciągnęła komórkę ze swojej torebki. Jeden rzut oka na wyświetlacz wystarczył, żeby gwałtownie pobladła.

- Em... Sorry. Ale chyba się zagadałam. - mruknęła, podnosząc się gwałtownie zza stolika i zgarniając swoje rzeczy w jedną rękę. - Muszę... Lecieć.

- Może cię odwieść.? - mimowolnie poderwałem się tuż za nią, gotowy za nią polecieć. "O ile tylko będzie chciała..."

- Nie, dzięki. Poradzę sobie sama. - uśmiechnęła się przepraszająco, już mnie prawie mijając, kiedy zmierzała do wyjścia. "Nie chciała..." - Miło cię było zobaczyć. - niespodziewanie cmoknęła mnie w policzek. Poczułem się dziwnie, ale przyjemnie. Chciałem nawet jakoś to pokazać, kiedy zauważyłem, że dziewczyna odsuwa się ode mnie zażenowana. I z nerwów poprawia włosy, starając się na mnie nie patrzeć.

- Wzajemnie. - rzuciłem tylko, uśmiechając się delikatnie. Danielle w odpowiedzi kiwnęła głową i przyspieszając, natychmiast pognała do wyjścia. Przez chwilę nawet ją obserwowałem. Ale kiedy zniknęła mi z oczu, opadłem ciężko na krzesło, czując się jakoś dziwnie. Podejrzanie dziwnie. "Mogłem z nią jednak nie rozmawiać..."

*

Coś było nie tak. Coś kurwa na serio było nie tak. Za Chiny i za Japonię nie wiedziałem co to takiego, ale czułem to z każdej strony. Coś dziwnego, nieopisanego, chyba nieprzyjemnego. Coś, co zaczynało mnie kurewsko boleśnie kuć od środka. "Kurwa, Tomlinson, wyluzuj gacie..." Rozejrzałem się niepewnie po swoim salonie. Jak na wczesne popołudnie było już dziwnie ciemno. "Jak z dennego horroru." A jakby tego było mało, ulewa brzęczała mi o szyby, zostawiając na nich dziwne zacieki. "Witamy kurwa w Londynie..." Westchnąłem głęboko, chcąc się pozbyć dziwnego uczucia, które dosłownie rozrywało mnie od środka. Ale jak już się tam zakorzeniło, tak mogiła. "No do chuja pana, co jest grane...?" Czułem się dziwnie bezsilny. Jakby nieuniknione zło się czaiło gdzieś w kącie. Jakby coś zaraz miało się stać. Jakby jakaś Klątwa z kąta miała mnie zabić. "O KURWA!" Jak na zawołanie, mój telefon rozdzwonił się nagle donośnie i ze strachu prawie sfajdałem się w gacie. "No ktoś sobie cholera wybrał moment..." Próbując wyciszyć znerwicowane serducho, szybko wyciągnąłem komórkę z kieszeni i spojrzałem na wyświetlacz. "Czego o tej porze może chcieć ode mnie Horan...?" Zmarszczyłem brwi i szybko podniosłem słuchawkę do ucha.

- No czego.? - mruknąłem z dziwnie ściśniętym gardłem. "Kurwa, Tomlinson, nie odstawiaj tutaj szopki..."

- Em... - Horan zawiesił się podejrzanie, a w tle za nim usłyszałem dziwne odgłosy. "Ktoś ryczał...?" Moje poddenerwowanie natychmiast sięgnęło zenitu. "Horan, jak ci nakopie do dupy, może w końcu zaczniesz gadać..." - Kurwa, Tomlinson... - jak na komendę, Niall odezwał się w końcu. Szkoda tylko, że kompletnie nie wiedziałem jak mam to interpretować. "No gorzej niż z babskim 'ale nic mi nie jest!'"

- Stało się coś.? - pogoniłem go.

- Lou... - jęknął płaczliwie. Na początku pomyślałem, że może gada do mnie, ale szybko zorientowałem się, że chodzi mu o Rudą. I z miejsca poczułem się dziwnie.

- Co Lou...? - dopytałem nerwowo. W odpowiedzi uzyskałem jedynie odgłosy czyjegoś płaczu. "Niedobrze, kurwa, niedobrze..." - Kurwa, Horan, skup się.!

- Nie żyje. - usłyszałem i aż się nogi pode mną ugięły. "Nie, kurwa, nie." Natłok myśli obudził się w mojej głowie, a mięśnie dziwnie zwiotczały. Nawet nie wiem kiedy telefon wypadł mi z ręki i huknął o podłogę. "Nie, kurwa, ona nie mogła...!" Nogi dosłownie zrobiły mi się jak z galarety. Nie mogłem utrzymać pionu. Nie kontrolując własnych ruchów, osunąłem się po ścianie na podłogę i schowałem twarz w dłonie. "NIEMOKURWAŻLIWE!"

Ona nie mogła... Nie teraz. Nie jak on jej nie pamięta. Nie jak nawet jej nie pożegna.

Kurwa, po prostu NIE.!