35.

ROZDZIAŁ DEDYKUJĘ  SCARLETT Z NAJSZCZERSZYMI ŻYCZENIAMI.

Dziękuję, że jesteś. I udanych jutrzejszych urodzin! :)

#turn me on

Chrząknąłem na rozbudzenie, podnosząc głowę z niewygodnego ułożenia. "Kurna, moja szyja..." Powoli otworzyłem ślepia, nie chcąc oślepnąć nagle od jaskrawego światła i zacząłem rozmasowywać obolały kark. "No jakby mi się każdy krąg poprzesuwał..." Wzdychając ciężko, rozprostowałem kręgosłup i na śpiąco rozejrzałem się wokół siebie. "No cudownie..." Sądząc po piekielnym bólu od strony południowej i tym, że jedyne co przed sobą widziałem to uśpiony ekran laptopa, doszedłem do wniosku, że przysnęło mi się przy biurku. "Kiepska sprawa..." Ziewnąłem szeroko, rozciągając się jak najbardziej tylko mogłem, po chwili przejeżdżając dłońmi po twarzy. Nijak mnie to nie rozbudziło. Byłem połamany, zmęczony, ale z drugiej strony całkiem szczęśliwy. W sumie spędziłem z nią noc... "Szkoda tylko, że nie na takich zasadach, na jakich naprawdę chciałem." Niespodziewany dreszcz przeszedł przez mój kręgosłup, kiedy w głowie rozświetlił mi się obraz kuszącej wzrokiem dziewczyny, powoli rozpinającej guziki swojej bluzki. "Skończ, Styles." Zanim obraz rozbudził mnie na dobre, poderwałem się z krzesła, biegnąc do łazienki. "Zimny prysznic, tego mi było teraz trzeba..."

*

- O, Hazz. Mam nadzieję, że się nie obrazisz... - stanąłem jak wryty, widząc Liama krzątającego mi się przy kuchence. "No czy on oszalał?! Chałupę mi spali!" - Byłem trochę głodny, a oni się zlecieli. - chłopak spokojnie kiwnął głową na zasiedziałą przy stolę resztę, która rozprawiała o jakimś tam meczu. I wydawała się być wyjątkowo spokojna o to, co Payno wyrabia. "To to była norma, tak...?" Zmarszczyłem czoło, drapiąc się po głowie w zastanowieniu. "Kiedy on nauczył się nie palić połowy domu przy gotowaniu...?"
- Nie ma sprawy. - wzruszyłem ramionami, starając się zapamiętać, żeby na wszelki wypadek nie dziwić się już niczemu. - Tylko mi posprzątać przed wyjściem, jasne? - wskazałem groźnie na Payne'a, starając się przybrać jak najbardziej poważną minę. - Moja pani od sprzątania chyba leży gdzieś zakopana pod płotem, a ja nie zamierzam się z tym potem babrać. - stwierdziłem lekko, ignorując podejrzliwe spojrzenia chłopaków i spokojnie podszedłem do szafki na końcu kuchni, gdzie Gems chowała wczoraj jakąś butelczaną wodę. "Piciu i do szpitala..."
- A ty nie zostaniesz? - Zayn przyglądał mi się uważnie, kiedy już prawie wychodziłem z kuchni.
- Jadę do Lou. - rzuciłem. I zaraz sobie przypomniałem, że tak lekko to mi to nie przyjdzie. "Durna ochrona..." Już nawet się zatrzymałem, wyciągając telefon z kieszeni, żeby zadzwonić po tą moją obstawę, kiedy usłyszałem skrzeczącego Louisa.
- Super, jadę z...
- CO MNIE IDIOTO KOPIESZ! - urwał, kiedy Malik wrzasnął donośnie i ze skrzywioną miną zerknął na Nialla. Nieźle zaskoczonego Nialla... "Haha, nietrafiony!"
- To miało być w Louisa... - Horan zerkał na Mulata niepewnie, z jawnym przerażeniem w oczach.
- No dzięki, naprawdę. - Louis prychnął obruszony.
- Złamałeś mi nogę... - ...a Zayn opadł ciężko głową na stolik i przestał dawać jakiekolwiek znaki życia. "Kopnięcie go zabiło...?" Zaciskając palce na trzymanym przed sobą telefonie, wychyliłem się nieco w prawo, rejestrując nieruchomą sylwetkę przyjaciela. "E, oddycha..." Szybko wróciłem na miejsce, obserwując jak zatroskany Payno podchodzi do Malika, kładąc mu rękę na ramieniu.
- Na pewno nie jest tak źle... - mruknął. Mulat tylko jęknął i gwałtownie strącił dłoń Liama. Który wymienił z Horanem wymowne spojrzenia.
- Sorry, stary. - blondas mruknął niewyraźnie, nachylając się w stronę poszkodowanego. Dalszej części nie zarejestrowałem, bo znikąd stanął przede mną Louis i rzucił mi zniecierpliwione spojrzenie.
- Dobra, olej ich. - machnął ręką, ciągnąc mnie za rękaw w stronę drzwi. - Zawiozę cię.
- Louuuu, miałeś przecież... - Niall natychmiast wyprostował się na krześle i spojrzał na nas spanikowanym wzrokiem.
- ...iść na trening z dzieciakami? - Payno dokończył za niego. "Cholernie przekonujące..."
- Co? Pierwsze słyszę... - Louis tylko zmarszczył czoło, wywołując u mnie parsknięcie śmiechem. "Nawet ja kurczę zrozumiałem..." - A ty nie stój, chodź. - Tomlinson odwrócił się do mnie i znowu zaczął ciągać do wyjścia.
- Muszę poczekać na ochroniarzy. - wyrwałem się, podnosząc dłoń z komórką do góry. - Zacząłem sobie spacerować i fanki mnie dopadły, więc... mam teraz strażników. - odsunąłem się, kiedy jego ręka znów chciała chwycić jakiś skrawek mojego ubrania. - Nie dotykaj, bo cię znokautują...
- Też jestem w zespole, nie? - Tommo prychnął pod nosem. - Nie mogą mnie ruszyć.
Pokręciłem głową, wybierając 9 na telefonie, pod którą miałem zapisany numer do tej całej agencji. Obserwując Louisa, zacząłem odliczać mijające sygnały. Doszedłem do 3, zanim ktoś ruszył tyłek do telefonu.
- To tylko ja. - zakomunikowałem chrypliwie, zanim ktokolwiek zdążył się odezwać. - Chciałem się zapytać czy mogę sobie powędrować do szpitala...?

*

Patrząc na Stylesa czułem się wewnętrznie dumny. Może i biadolił w kółko o tym samym, ale z drugiej strony przyjemnie było słuchać jak w końcu bez żadnych zahamowań opowiada o Lou. I jeszcze mu się tak ślepka jarzą w pakiecie... "No prawie jak kiedyś..." Westchnąłem, jak gówno gaci trzymając się myśli, że w tej pałce jakieś zakochanie jeszcze mu zostało. Ale czy mogłem mieć jakieś wątpliwości, kiedy Młody na tysiąc różnych sposobów opowiadał o tym jak ona się uśmiecha? "A w sumie co się było dziwić..." I ja wyszczerzyłem się automatycznie, przypominając sobie wyraz szczęścia na tej bladej twarzyczce, kiedy tylko Hazz krążył gdzieś w pobliżu. "Co ja bym dał, żeby to wrócić..." Chrząknąłem pod nosem, starając się przybrać zainteresowaną minę i nie pokazać Stylesowi, że na moment odpłynąłem. Zauważyłem, że niezmiennie gadał o tym jak to go wykiwała z rozpinaniem koszuli, więc tylko pokiwałem głową, po czym i tak rozejrzałem się wokół siebie. Tak machinalnie. No i żeby przypadkiem nie wyrąbać w coś zębami, na szpitalnym korytarzu kręci się przecież do groma ludzi w ostrymi narzędziami... Na szczęście nikt w pobliżu nie miotał mi się ze skalpelem przed twarzą, więc spokojnie tuptałem nogami obok Stylesa, starając się uważnie słuchać co ma do powiedzenia. A to i tak przestało mieć znaczenie, kiedy mijaliśmy automat z jakimiś napojami i mój wzrok padł na... "ONA!" Zatrzymałem się gwałtownie, wypatrując się na tyłek dziewczyny, który gdzieś tam krążył mi po umyśle. Tak bardzo starałem się zgadnąć skąd go kojarzę, że nawet nie zauważyłem jak Styles przystanął obok mojej osoby i zaczął się na mnie gapić, durnie marszcząc czoło.
- Żyjesz ty tam w środku jeszcze? - trącił mnie w ramię, ale nawet to nie przerwało mojego skupienia.
- To ten tyłek... - zakładając ręce przez sobą, z zamysłem kiwnąłem głową na dziewczynę, która coś tam działała z wyciąganiem coli i akurat stała do nas tyłem.
- Co? - Hazz parsknął śmiechem. Dokładnie w momencie, kiedy panna odwróciła się w naszą stronę i zmierzyła mnie przepełnionym politowaniem spojrzeniem.
- Przepraszam? - pisnęła znajomo. "To ta ta!" Momentalnie przewróciłem oczami, zapominając o całej sympatii, którą wcześniej zdołałem wykrzesać. Do tej laski spod drzwi nie miałem żadnych sentymentów.
- A nie, to ty... - uśmiechnąłem się cierpko, zakładając ręce przed sobą. - Sorry, pomyłka.
- Marzenia też fajna sprawa. - panna pokiwała głową i z przytupem ruszyła przed siebie, miażdżąc mnie spojrzeniem. "Żebyś się nie zdziwiła..."
- Nie schlebiaj sobie. - mruknąłem, kiedy mnie mijała. Oczywiście tylko wyniośle przewróciła oczami i po chwili zniknęła za zakrętem. Akurat w momencie, kiedy moje spojrzenie padło na uchachanego Stylesa. - Co japę cieszysz? - rzuciłem nieprzyjemnie, za co od razu opieprzyłem się w duchu. "Miałeś być grzeczny, Tomlinson..."
- To było zabawne... - Hazz pokiwał głową. "...no ale chyba nie dzisiaj."
- No od cholery. - skrzywiłem się. Hazz natomiast wyszczerzył się jeszcze bardziej.
- Nie bój się, nic nie powiem Els. - stwierdził znikąd.
- Jaka Els? - palnąłem automatycznie, nawet nie próbując zrozumieć kogo chciał mi teraz wytknąć.
- Stary... - Styles popatrzył na mnie uważnie. I dopiero pojąłem, że w jego towarzystwie mam się cofać o pięć lat. A wtedy miałem dziewczynę... O imieniu Els... "Geniusz skojarzeń."
- Aaaa, nie. - wyjaśniłem szybko, czując na skórze palące spojrzenie zgorszenia rzucane przez Młodego. - Nie jesteśmy razem.
- Dzięki, że mi powiedziałeś, naprawdę. - zironizował, mlaskając gumą, którą chyba dotąd cały czas żuł. "A może nie...?" - Mogę się chociaż dowiedzieć dlaczego? - usłyszałem i aż mnie zmroziło. Zaciągając się powietrzem z paniką spojrzałem na twarz Stylesa. I równie szybko odwróciłem wzrok. Patrzenie na niego chyba nagle zaczęło boleć... Niestety, Młody nie czuł tego samego w stosunku do mnie, bo cały czas, nieustępliwie gapił mi się w czoło. I słowo daję, zaczęło mnie od tego palić od środka. Ale niestety, było już o wiele za późno, żebym tak łatwo odsunął od siebie tamten wieczór.

*

Ciągle łapałem jakieś szmery z lewej i nie było sposobu, żebym mógł je ignorować. Pakując łapska do kieszeni, w końcu powoli spojrzałem w tamtym kierunku. Zauważyłem jak Lou ściska w swoich drobnych dłoniach to polaroidowe zdjęcie, które jej załatwiłem z Dannym 'na gębę' i patrzy na nie jak na pierwszą świętość. Moja męskość w sekundę sięgnęła nowego levelu. I nawet urosłem ze dwa metry. Że o durnym wyszczerzu to już nie wspomnę... "A wystarczyło tak niewiele..."
- Masz o wiele lepsze dojścia niż Hazz. - dziewczyna po chwili uniosła swoje oczęta na mnie i uśmiechnęła się szeroko.
- Bo to pierdoła. - prychnąłem, wzruszając ramionami. W odpowiedzi usłyszałem śmiech Rudej, co lekko mnie zmroziło.
- Powiedziałem to na głos? - zmarszczyłem czoło, przyglądając się jej uważnie. A pogłębiony śmiech tylko upewnił mi, że od zakulisowego alkoholu już zaczynam nie wiedzieć co czynię... "Tomlinson, hamuj." Westchnąłem więc na otrzeźwienie, na przemian przymykając to jedno to drugie oko i przejechałem dłonią po twarzy. Marszcząc czoło rozejrzałem się wokół siebie. Nadal tkwiłem na tylnym siedzeniu jakiegoś ochroniarskiego autka, wracając do hotelu z niby dziewczyną Stylesa, który wyciągając mnie najpierw na koncert, w połowie imprezy nagle się zmył. "I właściwie co tu się do kurwy działo...?" Moja ciekawska osobowość kazała mi rozprostować ramiona i z uwagą spojrzeć na Rudą, nadal namiętnie wgapiającą się w fotkę. "Ale nie o niej będziemy teraz rozmawiać..."
- To jak to jest między wami? - rzuciłem powoli, uśmiechając się zachęcająco. Lou spojrzała na mnie ze zmarszczonym czołem, wyraźnie zbita z tropu.
- Jakimi nami?
- Tobą i Harrym. - wyjaśniłem. Dziewczyna wbiła we mnie jeszcze bardziej zdziwione spojrzenie.
- A co ma być? - pisnęła, zaciskając palce na fotografii. "O, ktoś tu się chyba denerwował..."
- Umawiacie się tak? - spytałem miękko, żeby jej nie wystraszyć. - Teraz on popierdala jak na skrzydłach do Taylor. - kiwnąłem głową gdzieś za okno. - Coś tu poważnie nie gra.
- Jest dorosły. - Lou na moment opuściła głowę, więc jej twarz zniknęła mi za firaną jej włosów. Już nawet miałem podejrzewać, że panna się rozkleiła i będę musiał robić za ramię do wypłakiwania, kiedy nagle podniosła wzrok i spojrzała na mnie podejrzanie pewnie. - Może sobie randkować z kim mu się podoba. Nawet z kimś, kogo nie lubię. - lekko uniosła prawy kącik ust, co nadało jej twarzy babskiej zawziętości.
- Czyli jednak jesteś zazdrosna? - wyszczerzyłem się mimowolnie. "Nareszcie jakieś emocje..." Niestety, wszystkie zgasły, kiedy Ruda przewróciła oczami.
- Nie, po prostu ona wydaje mi się fałszywa. - westchnęła cierpliwie, znikąd szczerząc się szeroko. - Już odliczam dni kiedy pojawi się piosenka o Stylesie. To będzie hit.
- Nie odpuszczę mu, będzie ją słyszeć w dzień i w nocy. - zaśmiałem się, kręcąc powoli głową. W wyobraźni już widziałem jak znęcam się nad Młodym konsekwencjami tego jego nagłego uczucia i jak bardzo to go wkurwia. Już się prawie cieszyłem do samego siebie, kiedy mój wzrok wylądował na Rudej. I zupełnie niezależnie ode mnie zaczął błądzić po jej sylwetce. Od czubka pochylonej głowy, aż po same zielone trampki, które miała na stopach. Najdłużej oczywiście zatrzymałem się na jej ramieniu. Na tym pieprzonym, odkrytym przez zsuwający się sweter ramieniu, które aż krzyczało o dotyk. Zwilżyłem wargi, wyobrażając sobie jak ta blada, praktycznie biała skóra musiała być miękka w dotyku. Zwłaszcza, kiedy się ją dotykało ustami. "Ja pierdolę, jak Styles może przy tym normalnie funkcjonować..." Westchnąłem głęboko, opierając głowę o zagłówek i wyciągnąłem lewą rękę tak, że prawie dotykała pleców dziewczyny. Prawie, a mimo to czułem czysty prąd przepływający między nami. "Jakimi nami, kretynie..." Boleśnie wbiłem zęby w dolną wargę, odwracając głowę w stronę okna. Na wszelki wypadek założyłem ręce przed sobą, bezmyślnie wgapiając się w obraz za przyciemnionym oknem. Nawet nie wiedziałem co miałem przed oczami, bo całą siłę mózgownicy musiałem skupić na ignorowaniu Rudej. I nawet nieźle mi szło, dopóki auto nie zatrzymało się nagle na tylnym parkingu hotelu, a ochroniarz, który wcześniej prowadził, wyskoczył z auta, otwierając nam drzwi. "No i w domku..." Bez zastanowienia wyparowałem z samochodu, czekając moment na dziewczynę. Udawałem, że nie widzę jak jej granatowy sweterek pokazuje o wiele za dużo, kiedy nachylała się do wysiadania i nawet wyszczerzyłem się do Rudej, jak już stanęła obok mnie. Wyprostowana, z uśmiechem. I z pieprzonym zsuniętym brzegiem sweterka, odkrywającym ramię. "Ona chce mnie wykończyć..." Cholernie korciło mnie, żeby poprawić jej ten rękaw, ale zanim jakakolwiek myśl przemknęła mi przez łeb, ochroniarz, który pojawił się znikąd trącił mnie w ramię i kiwnął głową na hotel. "No tak, parking niebezpieczna sprawa..." Ruszając w stronę budynku obok dziewczyny, rozglądałem się wkoło siebie, w poszukiwaniu jakichś mend. Na szczęście żaden paparazzo nie błyskał mi fleszami po oczach i już po chwili w ciszy i spokoju wchodziłem po niewielkich schodkach do hotelu. I wszystko byłoby idealnie, gdybym nie zapieprzył nogą o jeden schodek i nie pierdolnął cudownego orła na samym środku... "No kurwa..."
- Żyjesz? - usłyszałem z góry głos Rudej, kiedy powoli podnosiłem się do pionu. "No cholera świat wirował..."
- Ktoś chyba po pijaku montował te schody. Spierdolił całą robotę.- poskarżyłem się, otrzepując pobieżnie ubranie i gestem pokazując błąkającemu się przy mnie ochroniarzowi, że może sobie już iść. Zadowolony nie był, ale chyba uznał, że nie ma sensu się ze mną kłócić, bo po chwili ślamazarnie wycofał się do samochodu.
- Ta, jasne. - Ruda zaśmiała się i pokręciła głową. Natychmiast się wyszczerzyłem, tym razem uważniej wchodząc po schodach i otwierając drzwi przed dziewczyną. Jak na jakimś spowolnieniu obserwowałem jak powoli uniosła dłoń do połowy schowaną w za dużym rękawie i płynnie założyła kosmyk włosów za ucho, po czym czmychnęła przez drzwi. Ruszyłem zaraz za nią, kierując się od razu do windy. Ze schodami raczej nie chciałem już zadzierać. "Tylko właściwie gdzie ja miałem iść...?"
- To gdzie ja dzisiaj mieszkam... - westchnąłem, przystając i gmerając w kieszeni w poszukiwaniu portfela, skąd szybko wyciągnąłem kartę pokojową. Natychmiast przeniosłem ją przed oczy, ale za chuja pana nie mogłem rozczytać numerka. "Ja nie wiem, trzęsienie ziemi, czy jak?" Zmarszczyłem czoło, próbując jakoś ustabilizować swoją pozycję, ale coś nadal dziwnie trzęsło.
- Pokaż mi to. - usłyszałem z boku, a kiedy podniosłem głowę zobaczyłem Rudą, która wyciąga do mnie dłoń.
- A jak mnie okradniesz? - szybko schowałem kartę za plecy, rzucając jej podejrzliwe spojrzenie. - Albo zgwałcisz w nocy? Nie wiem czy mogę ci ufać.
- Tylko cię odprowadzę. - brew dziewczyny natychmiast się podniosła, a na jej ustach wykwitł drwiący uśmiech. - Boję się, że przypadkiem wleziesz komuś do łóżka.
- Myślę, że nikt by nie narzekał. - wyszczerzyłem się.
- Powodzenia z facetami. - Ruda wzruszyła ramionami i zrobiła maleńki krok z tył. "Zaraz, co?!"
- 307, chodź. - w porę złapałem ją za brzeg swetra, przyciągając do siebie i kierując w stronę windy. Ale ledwo się odwróciłem, już wypieprzyłem się jak długi. "NO KURWA MAĆ!"
- Ja pierdolę, co za człowiek ten hotel budował! - warknąłem pod nosem, próbując zebrać się z podłogi. Trochę mi zeszło, ale chwilę później już stałem na nogach. Chwiejnie, bo chwiejnie, ale w ogóle.
- Chodź, bo się jeszcze zabijesz. - usłyszałem jej śmiech, a chwilę potem poczułem jak jej drobne palce zaciskają się na moim ramieniu. - I będzie na mnie. - złapała mnie w talii, zarzucając sobie moją rękę na barki. - Raczej nie chce pójść siedzieć. - spojrzała na mnie z boku, uśmiechając się szeroko.
- W pierdlu miałabyś powodzenie. - wyszczerzyłem się, czując piekielne zadowolenie z bliskości dziewczyny. Która rzuciła mi pełne politowania spojrzenie.
- Już mnie lepiej nie pocieszaj. - stwierdziła, prowadząc mnie prosto do windy. Jak już znaleźliśmy się w środku, nawciskała jakieś guziki i po chwili ruszyliśmy. Próbowałem zebrać myśli, żeby jakoś ją rozśmieszyć, ale zanim nawet mrugnąłem, winda zatrzymała się, a Ruda wyprowadziła mnie na korytarz.
- Proszę bardzo, twój pokój. - zatrzymała się przed jakimiś drzwiami, ku mojemu niezadowoleniu puszczając mnie w końcu. Po czym zlustrowała mnie od góry do dołu. - Cały, zdrowy, wszystko gra. To ja się odmeldowuje. - uśmiechnęła się znowu, naciągając rękawy na dłonie i zrobiła delikatny obrót. I ja się odwróciłem, w stronę drzwi, próbując trafić kartą do czytnika, żeby dostać się do pokoju. Ale znowu zaczęło się to pierdolone trzęsienie ziemi...
- Kurwa no... - jęknąłem, kiedy milionowy raz karta tylko obiła się o drzwi. - Lou, to się rusza.
Usłyszałem westchnięcie, a po chwili obok mnie pojawiła się Ruda. Wyrwała mi kartę z garści, ale tak gwałtownie, że lekko mną zachwiało. Zacząłem lecieć, ale na szczęście dziewczyna w porę złapała mnie za ramię i pomogła stabilnie oprzeć się o ścianę.
- Mówił ci ktoś kiedyś, że nie powinieneś tyle pić? - spojrzała na mnie kątem oka. "Ale przecież nie byłem pijany..."
- Nie. Zawsze powtarzali, ze po pijaku robię się zajebiście śmieszny. - wyszczerzyłem się, a Lou spojrzała na mnie z politowaniem. - Nie?
- Sorry, nie. - spojrzała na mnie przepraszająco.
- Całe życie w kłamstwie... - pokręciłem gwałtownie głową. Niestety, już tak zapijaczoną, że równowaga znowu mi się gdzieś zgubiła i zacząłem lecieć na łeb na szyję. I pewnie bym sobie tę szyję połamał, gdyby czyjeś sprawne ręce nie złapały mnie w porę za brzegi kurtki i nie przygwoździły do ściany za mną. "A co tu się działo...?" Zamroczony rozejrzałem się wokół siebie. Chwilę potrwało, zanim zorientowałem się, że przede mną stoi Ruda, całą swoją wątłością próbując utrzymać mnie w pionie. Starała się jak mogła, napierała na mnie całym swoim ciepłym ciałem, prawie wbijając mi palce w klatę. Ale wcale nie bolało. W sumie to było całkiem przyjemne.
- Wszystko gra? - spytała jakoś tak ciszej i powoli zwilżyła wargi. Ze zmarszczonym czołem obserwowałem jak jej usta zyskują fantastyczny połysk, który zaczął mi szumieć w głowie. Tak mocno, że powietrze wokół mnie zgęstniało okropnie i nagle nie miałem czym oddychać. "No kurwa, no, zaraz się uduszę..." Byłem pewny, że tylko jedna rzecz może wrócić mi powietrze. Jedna rzecz. Inaczej zdechnę na miejscu. "Ona musi mi zrobić usta-usta..." Bez zastanowienia złapałem materiał jej swetra po bokach i zacisnąłem na nim pięści, przyciągając dziewczynę do siebie. Zaskoczona zatrzymała mi się na klatce piersiowej, ale zanim zaprotestowała, sięgnąłem dłonią do jej karku. Wplatając palce w ten rudy aksamit, wpiłem się w jej usta, nagle zapominając o reszcie świata. "Kurwa mać..." Czułem się tak, jakbym wsadził palce do kontaktu. Albo i gorzej. Jakby pieprzone tsunami w sekundę zmyło mnie z powierzchni ziemi i od razu przeniosło do nieba. "Ja pierdole..." Nie mogłem pojąć jak coś może być jednocześnie tak porażające i tak słodkie. Tak piekielne i tak niewinne. Tak ostre i tak kruche. "Zdecydowanie zbyt kruche..." Przyciskając dziewczynę jak najmocniej do siebie, upewniłem się, że nic mi się nie wydaje. Bo zaczynałem się bać, że Ruda zaraz wyparuje. Zmieni się w jakąś pierdoloną mgiełkę i całkowicie zniknie z powierzchni ziemi. "Nie pozwolę, kurwa, nie pozwolę..." W razie czego mocniej oplotłem ramiona wokół jej talii, czując piekielną przyjemność z tego, że jej piersi ocierały się o klatkę. Nawet jeśli było tam kupę materiału. "A może by się tak go pozbyć...?" Już nawet zacząłem myśleć od czego by tu zacząć to całe rozbieranie, kiedy wyczułem jak Ruda... "Ja pierdolę..." Zamroziło mnie, kiedy w końcu po długiej batalii dziewczyna odwzajemniła pocałunek. Lekko, bo lekko. Cholernie delikatnie. Ale porażająco. Zapomniałem nawet co powinienem w tej sytuacji zrobić. Odblokowało mnie dopiero kiedy poczułem ciepłą dłoń na policzku, która drżącą ścieżką przesunęła się na mój kark. W odpowiedzi zacisnąłem mocniej ramiona wokół talii dziewczyny, jakbym nigdy już nie miał jej wypuścić. "Tak kurwa było niesamowicie."

PS: Mumingu, nie zabijaj :)

PPS: I pozdrawiam anonimka nazywającego mnie hipokrytką :)