34.

#na jednej z dzikich plaż

Musiałem przyznać Louisowi rację. Komputer był zdecydowanie lepszą skarbnicą wiedzy o Lou niż setki jej zdjęć. Kilka kliknięć i mogłem poznać cały jej gust filmowy czy muzyczny. Zostawiłem to sobie jednak na potem. Póki co w głowie miałem ten filmik ze Skype'a, który Louis z takim zaangażowaniem oglądał. Krótka rozmowa a pozwoliła mi poznać reakcje dziewczyny, jej niektóre spojrzenia, gesty. Zdecydowanie chciałem więcej. Więc kiedy tylko udało mi się wcisnąć tym idiotom, że jestem kategorycznie padnięty i nie mam ochoty patrzeć już na ich gęby, jak na skrzydłach poleciałem do sypialni. I jeszcze szybciej odpaliłem komputer. Trochę potrwało, zanim dokopałem się do odpowiedniego folderu i pojąłem jak należy odtwarzać filmiki, ale w końcu mi się udało. I powitał mnie podzielony ekran, niestety znowu z Louisą w mniejszości. "No trudno..." 

- ...ochotę na coś słodkiego. - głośniki od razu rąbnęły jej głosem. Zmarszczyłem czoło. "No co jest...?" Szybko wyłączyłem filmik, włączając go jeszcze raz. Niestety, zaczynał się od tego samego momentu. "Cholera, urwany..." Westchnąłem ciężko, czując się oszukany. "No ale w sumie lepsze to niż nic..." Przewijając do początku, od razu wbiłem wzrok w kwadracik z dziewczyną, żeby niczego nie przegapić. I na wszelki wypadek, zapauzowałem pierwszą sekundę, by móc dłużej przyjrzeć się dziewczynie. Akurat się uśmiechała. Może nie szeroko, kąciki jej ust były ledwo wygięte, ale i tak wyglądało to cholernie uroczo. Poza tym te jej oczy dziwacznego koloru błyszczały zalotnie w blasku lampki, którą dostrzegałem w rogu pokoju. Szybko uznałem, że miała wtedy dobry humor, więc i mi zrobiło się jakoś tak przyjemniej. Nawet uśmiechnąłem się sam do siebie, opierając brodę na dłoni i dalej błądząc spojrzeniem po jej twarzy. A kiedy już dostatecznie się napatrzyłem, odważnie wcisnąłem przycisk PLAY.

"- ...ochotę na coś słodkiego.

- Kusząca propozycja. Ale nie mogę przyjechać. Mamy jutro próby od 7, za nic się nie wyrobię. Nawet nie zdążę cię rozebrać, bo będę musiał już wracać."

Parsknąłem śmiechem, patrząc na samego siebie, prawie rozbierającego wzrokiem dziewczynę, która w odpowiedzi zabijała mnie poważnym spojrzeniem.

"- Mówiłam o czekoladkach.

- Powinienem się martwić, że chcesz mnie zdradzać z jakimś czarnoskórym facetem...? Czy kilkoma...?"

"Co za debil..."

"- ...do jedzenia.

- Nie chcę słyszeć co ty chcesz z nimi robić!

- Chcę ciastko, idioto!

- Bo ja nie jestem wystarczająco seksowny, tak?

- Cukier. Potrzebuję cukru.

- Aaa, no i czemu nie mówisz od razu?

- Wiesz, cholernie żałuję, że cię tu nie ma. Z chęcią pieprznęłabym teraz twoją głową o ścianę.

- Bawić to się będziemy jak już wrócę. Nawet ostro, skoro masz taką ochotę. To nawet dosyć seksowne..."

Zaśmiałem się, widząc jej pełną politowania minę i wściekłe spojrzenie.

"- I czemu ja się z tobą męczę, co? Jest tylu fajnych i miłych facetów, wystarczy wyjść na ulicę. Miałabym go cały czas przy sobie, nie stękałby mi wiecznie nad uchem o seksie, przynosiłby mi czekoladę nawet o trzeciej nad ranem...

- Ja mam czekoladę. Wiesz jaka dobra? Pokażę ci...

- Zaraz ja ci coś pokażę."

Wyprostowałem się gwałtownie na krześle, widząc jak ręka dziewczyny ląduje na jej karku, po czym niebezpiecznie zaczyna przesuwać się po szyi w dół. "O cholera..." Nawet nie wiem kiedy, wstrzymałem w sobie całe powietrze, zamierając w niemym oczekiwaniu.

"- Co?"

Nie zwróciłem uwagi na ekranowego mnie, przełykając głośno ślinę. Jak zahipnotyzowany obserwowałem jak dłoń Lou zatrzymuje się u nasady dekoltu, a jej palce subtelnie zaczęły okręcać się wokół pierwszego guzika. "NO DALEJ!"

"- Czego nie będziesz dotykać przez najbliższe pół roku."

Wypuściłem całe powietrze z płuc, obserwując jak mina Lou z zachęcającej, zamieniła się w tą poirytowaną. A jej ręka niestety szybko opada w dół... "NIE! Nie, nie, nie, nie, nie!" Poczułem się więcej niż oszukany. "No jak ona tak mogła, no?!" Zacisnąłem szczękę, powoli przejeżdżając dłonią po twarzy. Głęboko zaczerpnąłem powietrza i na moment przymknąłem oczy, starając się całkiem nie wyjść z siebie. "Jakby mnie tu było dwóch, tak samo sfrustrowanych... Ah." Wzdychając ciężko, próbowałem przekonać sam siebie, że najlepiej jest o tym nie myśleć. Zapomnieć co mogłoby się stać, gdyby jej palce jednak rozpięłyby ten guzik... A potem drugi... I trzeci... I kolejny, aż koszula nie miałaby czego zakrywać... "Ciekawe jak wyglądała tak zupełnie bez niczego..." Gwałtownie pokręciłem głową, starając się wyrzucić moje wyobrażenia z głowy. To naprawdę nie był dobry moment. Naprawdę. Zwłaszcza, że już zaczynało mi się robić gorąco. Klepnąłem się więc po gębie dla otrzeźwienia, prawie gotowy wrócić do oglądania relacji z rozmowy. I dopiero wtedy zauważyłem, że odtwarzacz sam się wyłączył. "W sumie dobrze..." Szczerze wolałem już nie wracać do widoku Lou w tej koszuli, bo już na samą myśl zaczynało mi szumieć po łepetynie. Miałem nawet ochotę olać komputer i po prostu paść na łóżko, żeby oddać się setce skojarzeń, ale szybko doszedłem do wniosku, że z tym co mam w głowie i tak nie zasnę. Więc z bijącym sercem włączyłem ostatni filmik, mając nadzieję, że nie będzie tam naga, czy coś. Na szczęście nie była. "Kurde..." Miała na sobie pełen komplet ubrań, przynajmniej tych na górze. Szara koszulka i czarny sweterek idealnie wszystko przykrywały. "Zbyt idealnie..." Chrząknąłem pocierając kark i starając się nie patrzeć na krągłości, wyraźnie rysujące się spod materiału. "W sumie mnie za to nie opieprzy, nie...?" Bezczelnie wbiłem wzrok w jej sylwetkę, korzystając z momentu, że mimo połączenia, na większym kwadracie była jedynie pusta przestrzeń jakiejś garderoby. Nawet mnie nie obchodziło gdzie wtedy byłem. Jak na mnie mogłem się w ogóle już tu nie pojawiać. Byleby Lou się nie rozpraszała... Taka skupiona na ścieraniu lakieru z paznokci wyglądała całkiem uroczo. Marszczyła czoło i zagryzła wargę, jakby to było najważniejsza czynność na świecie, co w pewien sposób nawet było słodkie. No i to opanowanie na jej twarzy... Automatycznie i ja poczułem się jakiś spokojniejszy. "To aż przerażające jak jej emocje działają na moje..." Niestety, długo się nie napatrzyłem, bo na większym kwadracie po chwili pojawił się... "Louis?!" Zmarszczyłem czoło. "A co on tu robił do cholery?"
"- Powiedział, że potrzebuje jeszcze minuty."
Z narastającym niepokojem patrzyłem jak siada na krześle i szczerzy się do kamerki. Na szczęście dziewczyna niczym takim mu nie odpowiedziała. Po prostu odłożyła to białe coś, czym pucowała paznokcie i z całym poprzednim opanowaniem spoglądała przed siebie.
"- To gdzie on jest?"
"Kto...?"
"- W łazience. Kona. Tak przynajmniej twierdzi. Ale siedzi już tam ohoho.
- Sprawdzał ktoś czy na pewno żyje?
- A po co?"
Prychnąłem. Skojarzyłem, że mogli gadać o mnie. "No bo o kim innym..." I oczywiście Louis jak zwykle się o mnie troszczył. "Ciekawe tylko co takiego mi się stało..."
"- No i proszę, twój rycerzyk nadciąga. Może bez białego konia, ale..."
Zmarszczyłem bardziej brwi, widząc jak Louis z jeszcze bardziej debilnym uśmiechem patrzy gdzieś w bok.
"- O, zamknij się."
Usłyszałem swój głos i już po chwili mogłem oglądać siebie na ekranie. Jak zgarbiony, trzymając się za brzuch opieram się o jakiś blat. Ale średnio mnie to nawet obeszło, wolałem skupić się na Lou. Która uśmiechając się lekko, patrzyła cielęcym wzrokiem w kamerkę. "No i tak powinno być..." Od razu poczułem się dwa metry większy.
"- Masz, siadaj babciu. Jakby się coś działo, wołaj."
Kątem oka zauważyłem, że Louis poderwał tyłek z krzesła, przysuwając je od razu do mnie. Trochę mnie zdziwiło z jakim ciężarem na nim usiadłem, wykrzywiając się z bólu. "Co oni mi tam zrobili...?"
"- Nie umieram, co by się niby miało dziać?
- A bo ja wiem, Lou zaczęłaby się rozbierać, a ty nie..."
"ZBOCZENIEC." Na szczęście zanim dokończył, w wypowiedź wcięła mu się Lou.
"- Gadamy przez kamerkę.
- Nawet przez kamerkę teraz nie da rady."
Już nawet miałem się rzucić do pokoju obok, gdzie Louis spał w najlepsze, żeby mu nawciskać za takie teksty przy dziewczynie, ale w ostatniej chwili zauważyłem, że Lou to rozbawiło. Zaśmiała się cicho, przykładając rękę do ust i lekko przekrzywiając głowę. "Całkiem uroczo..."
"- Bardzo zabawne.
- Co tym razem?
- Nie wiem. Zrobiło tylko bzzzzzzzzzzzz i zaczęło boleć. Dalej nie pamiętam."
Aha. I wszystko jasne. Znowu dostałem czymś na koncercie. "No tylko ciekawe czym, skoro TAK się zwijałem z bólu..." Automatycznie ścisnąłem kolana, wciągając głęboko powietrze. "Zacznę nosić ochraniacze..." Chociaż z drugiej strony jak patrzyłem na jej pełne współczucia spojrzenie... "W sumie mógłbym się poświęcić dla jej uwagi."
"- Bardzo boli...?
- Jak cholera. Nie mogę chodzić."
Wyszczerzyłem się jak głupi, słysząc ten troskliwy ton. Miło było wiedzieć, że ktoś nie z rodziny się tak o mnie martwi. "Ktoś kogo olewałeś przez tyle czasu, kiedy samotnie leżała w szpitalu." Od razu ścisnęło mnie w żołądku. Ale wszystko się jakoś rozluźniło, kiedy znowu usłyszałem jej śmiech.
"- Zobaczysz, jak będziesz mieć okres też się będę śmiać. Wniebogłosy. Ciekawe czy ci będzie miło.
- Przepraszam... Jak mam ci pomóc?
- Jak, jak. Weź te swoje zręczne paluszki i przyjedź. Przydałby mi się dłuuugi masaż."
"Tak, to zdecydowanie mogłoby być ciekawe..." Wyszczerzyłem się na samą myśl co jej palce mogłyby wyczarować. I tylko poszerzyłem uśmiech, widząc jej pełne politowania, ale jednak rozbawione spojrzenie.
"- Jesteś obleśny, Styles. A już ci miałam zacząć współczuć.
- Ja chcę się dzisiaj tylko przytulić...
- Nienawidzę jak tak patrzysz."
Zarejestrowałem tylko jak Lou odwraca wzrok, a potem filmik się wyłączył. Westchnąłem ciężko, układając łokcie na blacie biurka i przeczesując palcami włosy. Czułem poważny niedosyt. Poważny. Dlatego w akcie desperacji zacząłem przeszukiwać każdy możliwy folder, licząc na to, że jakiś filmik jeszcze się tam przypadkiem zaplątał. Żeby jakoś zagłuszyć ciszę panującą w pokoju, włączyłem pierwszy lepszy odtwarzacz muzyki, zainstalowany na komputerze. Nie musiałem nawet szukać do niego muzyki. Od razu rozbrzmiał jakąś piosenką. Zdecydowanie nie angielską. Dziwną, ale melodyjną. I chociaż nie rozumiałem ani słowa z tekstu, miałem pewność, że wiem o czym śpiewa wokalista. Znałem sens, nie znając języka... "To możliwe?" Najwidoczniej było, bo nawet nie wiem kiedy zacząłem mruczeć melodię pod nosem. "Tylko skąd ja to znałem?!" Chrząknąłem, poprawiając się na krześle i włączyłem pierwszą lepszą wyszukiwarkę. Wpisałem tytuł i wykonawce, ignorując dziwne kreseczki przy niektórych literach, szukając tłumaczenia. I znalazłem. Było identyczne z tym, co siedziało mi w głowie. "No co do...?" Sumienniej wczytałem się w tekst.

"Lubiła tańczyć 

Pełna radości tak

Ciągle goniła wiatr

Spragniona życia wciąż

Zawsze gubiła coś

Nie chciała nic

Nie rozumiałem kiedy mówiła mi:

Dzisiaj ostatni raz"

Widok uśmiechniętej dziewczyny, wychodzącej z samochodu praktycznie uderzył mnie po głowie. I zanim zrobiłem cokolwiek, pełne wspomnienie zaczęło się materializować...
Rozpuszczone włosy, rozwiane na wietrze.
Granatowy sweterek zsuwający się z ramienia.
Szeroki uśmiech.
Malinowe wargi.
Gwiazdy.
Szum wody.
"Ciekawe..."

*

- Przytrzymaj to tak samo tam. - westchnąłem ciężko, próbując jakoś założyć koc na dach samochodu. Lou z drugiej strony starała się zrobić to samo, oczywiście z wielkim niezadowoleniem na twarzy.

- I mam tak niby trzymać cały wieczór, żeby cegły miały uroczą randkę? - spytała, zerkając z powątpiewaniem na prowizoryczne makiety, które miały sprawdzić czy mój pomysł w ogóle wypali. Nie wypalił. Kiedy tylko puściłem materiał, od razu wylądował na ziemi. "No ja pierniczę..." Wkurzony przeczesałem włosy palcami, mając ochotę w coś uderzyć. Mieliśmy rocznicę, pierwszą rocznicę. Od miesiąca planowałem ten wieczór. Sprawdzałem pogodę, szukałem odpowiednio wyludnionego miejsca, zadbałem o odpowiednią oprawę muzyczną. Wszystko miało pójść idealnie. Najpierw krótka przejażdżka, później długi, romantyczny wieczór spędzony na siedzeniu na samochodzie, gapieniu się w gwiazdy i pieprzeniu o pierdołach. Nie przewidziałem tylko, że jedno z moich ulubionych autek tak perfidnie mnie zdradzi i kiedy tylko na nim siądziemy, zaraz i tak się z niego zsuniemy. "I nici z przytulania..."

- Na filmach to wygląda jakoś bardziej romantycznie. - stwierdziłem wkurzony, nerwowo opierając się bokiem o auto. - Może przyklejają koc do samochodu, co?

- A chcesz spróbować? - Lou uśmiechnęła się chytrze, opierając łokcie o maskę i dłońmi przytrzymując brodę.

- Żeby mi się potem samochodzik kleił? Na pewno. - prychnąłem, zmuszając wszystkie szare komórki do myślenia. To nie było łatwe, ale jakieś rozwiązanie w końcu mi się nasunęło... - Dobra, zrobimy inaczej. - westchnąłem, ruszając w stronę dziewczyny. - Siadaj tam. - rozkazałem, kiwając dłonią na maskę. Oczywiście Lou rzuciła mi tylko niezadowolone spojrzenie.

- Ale zaraz się zsu... - urwała, kiedy złapałem ją w talii i z lekkością podniosłem, sadzając na samochodzie.

- Bez gadania. - zaznaczyłem, stając przed dziewczyną i rzucając jej ostrzegawcze spojrzenie.

- A ty co? - zapytała, kiedy już układałem jej dłonie na kolanach i z lekkością rozsunąłem jej nogi. Zanim mrugnąłem, dziewczyna już je złączyła. - Ej, bez takich. Miał być najpierw romantyczny wieczór. - obruszyła się, marszcząc brwi. Zaśmiałem się pod nosem, zadzierając głowę, żeby móc spojrzeć w ten ogień kryjący się w turkusie jej oczu.

- Będzie, mały zboczeńcu. - zapewniłem, powoli sunąc obiema dłońmi wzdłuż jej ud. A kiedy dotarłem do talii, wróciłem tą samą drogą, jeszcze bardziej powoli, zatrzymując ręce na jej kolanach. Kreśląc na nich nieokreślone znaki, w końcu postawiłem na swoim, lądując między jej udami. - Ja sobie tu tylko postoję, żebyś nie spadła. - stwierdziłem, szybko odwracając się tyłem do dziewczyny i mniej więcej wygodnie opierając się tyłkiem o przedni zderzak. Usłyszałem cichy śmiech z jej strony, a sekundę później poczułem na bokach jej ciepłe dłonie, które powoli, drażniąco i cholernie ogniście przesunęły się na mój brzuch, gdzie zacisnęły się w pięści na materiale mojego swetra. Ale to nie był koniec. Lou przylgnęła do moich pleców, opierając brodę na moim ramieniu i dmuchając mi gorącym powietrzem prosto w kark.

- Nogi cię zabolą. - stwierdziła cicho, praktycznie szeptem, przejeżdżając kciukiem po moim mostku tak delikatnie jak to tylko ona potrafiła, jednocześnie wywołując falę dreszczy wzdłuż całego mojego ciała.

- Czego się nie robi dla dziewczyny. - uśmiechnąłem się, zaciskając dłoń na jej kolanie. - Ale to słodkie, że się martwisz.

- O siebie się martwię. - usłyszałem prychnięcie, a po chwili całe ciepło z pleców gdzieś zniknęło. Westchnąłem z niezadowoleniem. - Potem będę musiała słuchać pieśni żałobnych, że konasz z bólu.

- Cały czas się zastanawiam gdzie ty chowasz to całe współczucie dla innych... - kręcąc głową odchyliłem się w prawo, żeby z odpowiedniej odległości móc spojrzeć na Lou. Zauważyłem jak marszczy brwi w niezadowoleniu i już otwiera usta, żeby się odszczeknąć, kiedy niespodziewanie zwróciła uwagę na właśnie rozpoczynającą się w odtwarzaczu piosenkę. "A ile ja się jej naszukałem..."

- A skądś ty to wytrzasnął? - uśmiechnęła się szeroko, unosząc dłoń w zaskoczeniu.

- Zrobiłem mały wywiad... - wyjaśniłem, czując rozlewającą się po wnętrzu dumę. - Wieczór miał być idealny i musiałem zadbać o każdy szczegół. Nie ma księżyca, komarów i innego robactwa, za to masz milion gwiazd, szumiące morze, cudowną muzykę i przystojnego faceta. Nie możesz powiedzieć, że ci się nie podoba. - wyszczerzyłem się, lustrując z uwagą rozbawioną twarz Lou.

- Zawsze mogę. - stwierdziła nonszalancko, powoli prostując plecy. Po chwili znów się do mnie przytuliła, zaciskając ramiona na moich barkach. Radosne ciepło rozlało się po moim wnętrzu, zwłaszcza kiedy dziewczyna ułożyła głowę u podstawy mojego karku, ostrożnie odsuwając garść swoich włosów na lewo. Po chwili przytuliła swój policzek do mojego, wbijając wzrok w granatowy ocean, rozciągający się przed nami kilometrami. I ja skupiłem na tym spojrzenie, obserwując leniwe fale rozbijające się o zarośnięty, przez nikogo nie zadbany brzeg. 

- Jest niesamowicie... - szepnęła niespodziewanie. Nie mogłem się nie zgodzić.

- Jakbyś marzła to powiedz. - uniosłem dłonie, prawą wsuwając pod rękaw jej bluzy, żeby samemu przekonać się czy aby na pewno nie było jej zimno. Ale rozgrzana skóra mówiła sama za siebie.

- Jest dobrze. - potwierdziła na głos, mocniej otulając mnie ramionami i wsuwając swoją drobną dłoń w moją. Ku mojemu utrapieniu, subtelnie przesunęła paznokciami po moim śródręczu docierając do samych opuszków i dopiero wtedy przeplatając nasze palce. Na wszelki wypadek, mocniej zacisnąłem palce, unieruchamiając jej dłoń, zanim zabiłaby mnie kolejnym dotykiem. I póki jeszcze mniej więcej kontaktowałem, zacząłem cichutko mruczeć pod nosem osłyszaną przez kilka wieczorów melodię, która idealnie wpasowywała się w nastrój.
- A tak serio, kto ci to wymyślił? - usłyszałem nagle. Wychyliłem się odrobinę w prawo, żeby móc spojrzeć na dziewczynę z pretensją.
- Dziękuję skarbie za wiarę, naprawę. - prychnąłem. - Sam, własnym umysłem wszystko ogarnąłem. Nawet piosenki. Wiesz ile musiałem się naczytać tych tłumaczeń, żeby znaleźć coś odpowiedniego?  - pokręciłem głową nad wszystkimi nocami spędzonymi nad dobieraniem playlisty. - Chciałem się też czegoś nauczyć, ale ten język mnie zdecydowanie przerasta. - przyznałem. Lou natychmiast uśmiechnęła się szeroko. I trochę podejrzanie...
- A powiedz 'chrząszcz brzmi w trzcinie.' - zastrzeliła mnie nagle tym swoim szeleszczącym czymś, patrząc na mnie z rozbawieniem.
- Spadaj. - prychnąłem i odwróciłem się przodem do widoku, nie mogąc jednak powstrzymać durnego uśmiechu. Usłyszałem jak i Lou cicho się śmieje, jednocześnie mocniej się do mnie przytulając. "Już nie mogło być lepiej..."

Seven Of Hearts - One Story. <- ostatnio się wciągnęłam :)