55.

#make it rain

Miałam już dosyć tej papierkowej roboty. Oczy zaczynały mnie już boleć od wpisywania literek w odpowiednie miejsca, w dodatku cały czas dolatywały mnie smakowite zapachy z kuchni, gdzie Liam postanowił się pokręcić i zrobić obiad. I mimo, że wcale nie byłam głodna, przez te jego cholerne zdolności, nie mogłam myśleć o niczym innym jak tylko o jedzeniu. Ale musiałam to skończyć... Teraz. "No Gemma, skup się..." 

Wzdychając, mocniej ścisnęłam długopis i pochyliłam się nad kartką. Próbowałam zebrać myśli i nawet nieźle mi szło, póki nie usłyszałam mega głośnego trzaśnięcia drzwiami. A potem kolejnego. 

Byłam pewna, że to Harry, co głęboko mnie zaniepokoiło. W takim stanie to on jeszcze nie wracał... Dlatego szybko wstałam od biurka i ruszyłam do jego pokoju, gdzie, jak mi się wydawało, właśnie się zaszył.

- Harry? - lekko zapukałam w drzwi. - Wszystko okej? - zapytałam. W odpowiedzi usłyszałam jedynie jakieś zduszone mruknięcie. Co kolejny raz mnie zaniepokoiło. Więc bez skrępowania, za to z bijącym sercem, lekko uchyliłam drzwi. I zamarłam, widząc brata siedzącego przy łóżku i ściskającego poduszkę. 

Natychmiast przypomniał mi się okres rozwodu rodziców. Wtedy robił dokładnie to samo. Siadał na podłodze, brał poduszkę i godzinami potrafił do niej wyć. Wtedy czułam się kompletnie bezradna, bo nie wiedziałam jak mam sprawić, żeby przestał. Zwykle tylko siadałam obok niego i go przytulałam. Nie wiem czy było skuteczne, ale przynajmniej byłam przy nim. Teraz chciałam zrobić to samo. 

- Skarbie... - westchnęłam, siadając obok niego i ostrożnie obejmując go ramieniem. Zupełnie nie zareagował. Siedział jak siedział, chowając twarz w poduszce, którą mocno trzymał. Samo to łamało mi serce i wywoływało wielką gulę w gardle. A także przynosiło niepokój. No bo co musiało się stać, że nagle zaczął zachowywać się jak 18 lat temu? 

Wolałam jednak nie pytać. Uspokoiłam palącą ciekawość, po prostu kładąc głowę na ramieniu brata. I monotonnie gładząc go po ramieniu, czekałam aż się uspokoi.

- Ja nie chcę jej stracić, rozumiesz? - usłyszałam w końcu jego zniekształcony głos. Podniosłam głowę, zauważając, że Harry nadal trzyma głowę wciśniętą w poduszkę. - Nie teraz. Mam tylko jakieś pieprzone przebłyski. Nic więcej. A nie pamiętam jak się poznaliśmy, nie pamiętam jak się zakochaliśmy, jak kupiliśmy ten dom, nawet jak jej się oświadczyłem. Nic. - mamrotał, a ja ledwo łapałam jego słowa. - Tylko jakieś pierdoły... Ja chcę wiedzieć co wtedy czuła... Co do mnie czuła. Chcę wiedzieć od niej... - dodał ciszej, w tym momencie jeszcze mocniej wciskając się w poduszkę. "Cholera..." 

W zasadzie to ja nawet nie wiedziałam co mam myśleć o tej jego przemowie, a tym bardziej nie potrafiłam znaleźć odpowiednich słów na odpowiedź. Poza tym w gardle wyrosła mi już taka gula, że słowa by mi się przez nią nawet nie przecisnęły.

- Skarbie... - pisnęłam znowu, starając się zabrzmieć normalnie. - Lou jest bardzo silna, wiesz? Przejdzie przez to.

- Nie ma szans, żeby się wybudziła w najbliższym czasie. - Harry nagle oderwał się od poduszki i spojrzał na mnie z uwagą. Zauważyłam, że oczy miał czerwone, co tylko jeszcze bardziej ścisnęło mnie w środku. - Nie ma. - pokręcił głową, ponownie opadając twarzą w poduszkę. Wzięłam głęboki wdech, starając się objąć go mocniej.

- Wytrzyma. - stwierdziłam z największą pewnością, na jaką było mnie stać. - Razem wytrzymacie. Najwyżej potrwa to trochę czasu, ale dacie radę. Tyle przetrwaliście to i teraz się uda. Spokojnie, skarbie... - zrobiłam miejsce na głęboki oddech. - Ona z tego wyjdzie. Jak ją znam, nie pozwoli ci się szwendać samemu. - uśmiechnęłam się smutno, czując nagle jak plecy Harry'ego unoszą się gwałtownie. Mimowolnie mocniej się do niego przytuliłam. - Już, spokojnie... - ponownie zaczęłam go gładzić po ramionach, nie bardzo wiedząc co więcej mogłabym dodać. Wiedziałam, że to, co dotąd powiedziałam nijak mu pomogło, ale pustka w głowie uniemożliwiła mi jakiekolwiek inne działanie.

- Chodź na kolację, co? - zaproponowałam w końcu z nadzieją na unormalnienie sytuacji. - Tym razem Liam zrobił. - dodałam, licząc, że to go chociaż trochę rozrusza. O dziwo odstawił poduszkę i poderwał się do góry.

- Tylko się ogarnę. - rzucił, nawet na mnie nie patrząc i ruszył do łazienki. A ja, patrząc na jego plecy od razu sięgnęłam po telefon do kieszeni, szybko wystukując wiadomość do Louisa.

"Ściągnij chłopaków i jak najszybciej ruszcie tu tyłek"

 *

- Tylko ty? - Gemma spojrzała na mnie z wyrzutem, kiedy tylko otworzyła drzwi. Żadnego powitania, żadnego 'miło cię widzieć', tylko od razu zniesmaczona mina. "Auć..."  Jednak ze względu na jej panicznego sms-a ugryzłem się w porę w język i zamiast kąśliwych uwag, tylko uśmiechnąłem się lekko.

- A nie wystarczę?

- Nie wiem. - wzruszyła ramionami, odsuwając się, żeby zrobić mi przejście. Marszcząc brwi, wsunąłem się do mieszkania, które zdawało się być puste. Było w nim dziwnie cicho. - W takim stanie to ja go ostatnio widziałam jak rodzice się rozwodzili. - Gemma zamknęła ostrożnie drzwi, odwracając się w kierunku mojej osoby.

- Czyli, że jest bardzo źle? - zapytałem. I w tym momencie usłyszałem kroki. Szybko odwróciłem głowę w ich stronę, widząc nikogo innego jak Stylesa, który wychodził ze swojej sypialni. Chciałem się z nim nawet jakoś przywitać, ale ten tylko posłał mi miażdżące spojrzenie i zniknął w kuchni. "Auć po raz drugi..." Trochę zdziwiony, spojrzałem na Gemmę, która patrzyła za bratem smutnym wzrokiem.

- Gorzej. - pokręciła głową. 

No to to nawet ja zdążyłem zauważyć... 

* 

Kolacja była tragiczna. Większej sztuczności to ja w życiu nie widziałem, a przecież kiedyś spotkałem Pamelę - Słoneczny Patrol. Nawet ja czułem się tam nie na miejscu. Każdy zamknął dziób na kłódkę, więc jedyne co było słychać to szuranie widelców po talerzach. Aż mi w zębach skrzeczało, ale wolałem się nie wychylać. Bo nawet nie wiedziałem z czym. 

Okej, wiedziałem, że powinienem pogadać z Hazzą o tym całym całowaniu jego dziewczyny, ale jak kurde miałem to zrobić przy jego siostrze i jej mężu? Wystarczająco przerażała mnie wizja rozmowy tylko z nim. Ale innego wyjścia nie miałem. Przeskrobałem i wypadało przeprosić. 

A okazja nadarzyła się kiedy po feralnej kolacji, Hazz czmychnął do ogrodu. W jakim celu - nie miałem pojęcia. Ale siadł sobie na ławce i gapił się przed siebie, zupełnie jak jakiś czub. Tylko, że ten czub miał właśnie kupę problemów na łepetynie, więc jakoś tak zrobiło mi się z jego powodu przykro. I z cholerną niepewnością usiadłem obok niego. 

Jak się mogłem spodziewać, nawet na mnie nie spojrzał. Olał mnie, jak kilka minut temu, kiedy siedzieliśmy razem przy stole. Wtedy gapił się w talerz, teraz gdzieś na płot. "No Tomlinson, czas go odkręcić z tej zmowy milczenia..."

- Wiesz, że wiecznie nie będziesz mógł mnie zlewać? - zacząłem poważnie, wgapiając się w jego gębę. Poza tym, że zmarszczył brwi, nie wykazał cienia zainteresowania moją osobą. - Zachowujesz się gorzej niż baba. I jestem w stanie to olać tylko dlatego, że masz ciężki okres. Ale spoko, jak się nie odzywasz to ci chociaż opowiem jak to serio było, bo wcześniej nadlatujące wazony mi nie pozwoliły. - fuknąłem, znowu nie otrzymując nawet okruszka reakcji. "No to teraz się musisz postarać..." - Ona cię nie zdradzała, żeby było jasne. Nawet by nie spojrzała na innego. - prychnąłem pod nosem, przypominając sobie momenty, kiedy na jakichś imprezach, na które Hazzie udało się ją zaciągnąć, pomimo obecności co najmniej setki jej ulubionych artystów, ona i tak zawsze kurczowo trzymała się tego pajaca. "Miłość podobno ogłupia..." - Ale wtedy nawet nie byliście razem. Obstawiam, że mogła być na ciebie wściekła, że wybrałeś Taylor tego wieczora. To też nie tak, że jestem jakoś skrycie w niej zakochany. Lubię ją, ale jako dziewczynę kumpla, nic więcej. - zapewniłem od razu. Oczywiście bez reakcji. - To po prostu fajna laska... - dodałem, a Hazz niespodziewanie wlepił we mnie swoje gały. Po zmarszczonych brwiach zorientowałem się, że trochę kiepsko dobrałem słownictwo, więc postanowiłem jak najszybciej ciągnąć dalej, żeby jeszcze bardziej się nie pogrążyć. - To tak jak z Soph... - westchnąłem, przypominając sobie, że ostatnia dziewczyna Liama jest mu obca. - Danielle. - poprawiłem się. - Pamiętasz jak Liam nam ją przedstawiał? Cała czwórka się do niej śliniła.

- No jest gorąca. - Hazz o dziwo odezwał się, lekko kiwając głową. Szczerze mówiąc, ulżyło mi, że w końcu udało mi się uzyskać od niego jakąś reakcję.- Ale żaden z nas nie chciał do niej podbijać, bo granicą był Liam. - kontynuowałem po chwili, już jakoś żwawiej. - Ale wtedy nie było granicy jako ty, no bo nie byliście w związku. A ja byłem podpity. Mogę ci przysięgnąć, że drugi raz bym tego nie zrobił. - stwierdziłem, czując nagle jakiś dziwny ucisk w środku. "Kłamca!" Zanim jednak odsprzedałem duszę jakiemuś diabelskiemu nasieniu przysięgając coś, czego nie byłem do końca pewny, Hazz pokręcił głową.

- Nie trzeba. - rzucił, z delikatnym, chociaż dziwnym uśmieszkiem. - Po prostu na twoim ślubie jak ksiądz już ci pozwoli pocałować pannę młodą, wyrównamy rachunki. - stwierdził, leciuteńko rozbawionym tonem, jednocześnie patrząc na mnie z powagą. Mimo wszystko parsknąłem śmiechem.

- Jeśli nie chcesz mieć rozkwaszonego kinola to lepiej wymyśl inny sposób. - odparłem jednak, co było silniejsze ode mnie.

- Okej. - kiwnął głową. - Podwieziesz mnie do szpitala.

- O tej porze? - zmarszczyłem czoło. "No czego niby mielibyśmy tam szukać po 22?"

- U mnie jakoś bywaliście dłużej. - Hazz wyjaśnił szybko. "No tak, pokojarzył skubaniec..." - Pokażesz mi jak to robiliście.

Przepraszam za powyższe. W następnym rozdziale, mam nadzieję, będzie lepiej.